Cryonics

ijskoud de onsterfelijkste


Deze tekst is vooral bedoeld als een algemene inleiding tot cryonics. Voor degenen die geïnteresseerd zijn in meer gedetailleerde (wetenschappelijke) achtergronden zijn er links naar relevante (Engelstalige) sites op het web en is er een literatuurlijst onderaan de pagina.

Wat is cryonics?

Cryonics, of cryogene suspensie, is een experimentele procedure waarbij men overleden personen of dieren bewaard bij zeer lage temperaturen (vloeibare stikstof, -196 graden Celsius), zodat biologisch verval voorkomen wordt en ze in de toekomst eventueel behandeld en weer tot leven gewekt kunnen worden.

Waarom zou je je laten invriezen ?

Op het moment is een geleidelijke aftakeling van het lichaam, uiteindelijk gevolgd door de dood, een van nare zekerheden van het leven. Je wordt geboren, groeit op, voor je het weet ben je oud en dan sterf je. Het is "doodgewoon", en de meeste mensen staan er (liever) niet bij stil. De dood kan ook plotseling toeslaan, in de vorm van een ongeluk of een ernstige ziekte, en iemand vroegtijdig uit het volle leven wegrukken.

Hoewel de medische wetenschap vooral in de laatste tientallen jaren enorme vorderingen heeft gemaakt, staat zij in veel gevallen nog volledig machteloos. Lang niet alle ziektes kunnen worden genezen, door ongelukken veroorzaakte schade  is vaak onherstelbaar, en het verouderingsproces kan hooguit wat vertraagd worden.  Geen van deze problemen is echter onoverkomelijk. Door de toenemende kennis over onze genetische opbouw (o.a. dankzij het Human Genome Project voor het in kaart brengen van het gehele menselijke DNA, dat begin volgende eeuw klaar moet zijn), en de werking van het menselijk lichaam in het algemeen, zal het mogelijk zijn om steeds meer oorzaken van ziekte en ouderdom te identificeren en te behandelen. Nieuwe technieken zoals moleculaire nanotechnologie, het gericht manipuleren van materie op moleculair niveau d.m.v. minuscule robotjes, zullen hier vrijwel zeker een grote rol in spelen.

Als we bedenken hoeveel er reeds verbeterd is in alleen al de afgelopen honderd jaar, is er alle reden om aan te nemen dat de wetenschap de dood steeds verder zal terugdringen. Sterven zal dan niet langer de regel zijn, maar een uitzondering. Ongetwijfeld zal de verwachte vooruitgang ook zorgen voor een indrukwekkende verbetering van de algehele levensstandaard, zoals dat ook in het verleden is gebeurd. Zelfs de armeren in onze samenleving beschikken tegenwoordig over middelen waar men vroeger alleen maar van kon dromen, en de veranderingen die in het vooruitzicht staan zijn nog vele malen ingrijpender dan we tot nu toe hebben gezien. Vooral de eerdergenoemde nanotechnologie zal sterk bijdragen aan een toekomst vol mogelijkheden, omdat hiermee (vrijwel) elk object snel, nauwkeurig en met minimale kosten vervaardigd zal kunnen worden uit goedkope grondstoffen. Ook zal het repareren van schade veroorzaakt door ongelukken, ziekte en veroudering mogelijk worden. Met een simpele injectiespuit zou je miljoenen minuscule machientjes bij iemand kunnen inbrengen, die als een soort vriendelijk virus door het lichaam trekken en schade aan weefsels, cellen en zelfs DNA herstellen volgens een van tevoren bepaald programma. Deze technologie staat nog in zijn kinderschoenen, maar zal vrijwel zeker in de komende eeuw(en) een enorme groei doormaken en de maatschappij ingrijpend veranderen.

Het is dus zeer waarschijnlijk dat binnen afzienbare tijd, niet meer dan zo'n tweehonderd jaar en misschien zelfs veel eerder, de huidige problemen van ziekte en veroudering niet meer zullen bestaan, of in ieder geval veel beperkter zullen zijn. In vergelijking met ons zullen toekomstige generaties (vrijwel) vrij zijn van fysieke en mentale kwalen. Ze zullen intelligenter, mooier, sterker en gelukkiger zijn dan de nu bestaande mensen. Ook zal de toekomst vrijwel onbegrensde mogelijkheden bieden zoals ruimtereizen, perfecte virtual reality en uploading (het overbrengen van het bewustzijn in een soort computer). Wie zou dit niet willen aanschouwen, en er zelf deel aan hebben?

Helaas, hoewel de technologische ontwikkelingen zeer snel gaan, zullen de kritieke doorbraken vermoedelijk (net) niet meer plaatsvinden binnen de levensspanne van degenen die nu leven, in ieder geval niet de ouderen. De meeste zullen geveld worden door ziekte, een ongeluk of ouderdom en zullen hierdoor een mogelijkerwijs zeer prettige en interessante toekomst mislopen. Tenzij ze zich laten invriezen. Voor zover bekend is dit op het moment de enige plausibele kans om de permanente dood tegen te houden als alle "conventionele" middelen gefaald hebben. Onherroepelijk dood ben je namelijk pas nadat je hersens vernietigd zijn, wat door begraven en cremeren inderdaad grondig wordt gedaan. Cryogene suspensie daarentegen voorkomt dit soort terminale schade, en geeft je dus een mogelijkheid (geen garantie, want die zijn er niet in het leven) om te overleven.

Vaak zeggen mensen dat ze niet eeuwig zouden willen leven, en dat ze daarom ook niet geïnteresseerd zijn in cryonics. Dit is echter geen goed argument. Ten eerste is het zo dat als cryonics inderdaad werkt, je wakker wordt in een wereld waar veroudering en de meeste ziektes zijn geëlimineerd, maar zeker niet de dood als zodanig. Een ongeluk kan nog altijd de hersens zodanig beschadigen dat herstel onmogelijk is. "Eeuwige jeugd" is geen onkwetsbaarheid. Echter, het is wel zo dat echte onsterfelijkheid steeds dichter benaderd zal worden door steeds betere technologieën. Het eerder genoemde uploaden bijvoorbeeld zou het mogelijk maken om miljarden "back-ups" van jezelf te hebben in een reusachtige computer die een verlengde van je brein geworden is. Ongetwijfeld zullen er ter zijner tijd nog veel betere manieren gevonden worden om ware onsterfelijkheid te bereiken, maar uploaden is op het moment de meest voor de hand liggende optie. Mensen die dit allemaal wat te ingrijpend vinden hoeven zich echter geen zorgen te maken: je zal ook gewoon "ouderwets" mens kunnen blijven als je dat perse  wil. De toekomst biedt gewoon meer keuze, je maakt zelf uit hoe ver je wil gaan met het verbeteren van je fysieke en mentale capaciteiten. Net zoals je nu kan kiezen tussen een kale kop of een pruik/implantaat, een snelle auto of toch maar de fiets, een 486 of een 300 MHz Pentium 2 etc, kun je later kiezen tussen verschillende lichamen en mentale "upgrades". Voor alle duidelijkheid: dit is zeker geen science fiction, maar een logisch gevolg van technologische groei. De basis voor deze ontwikkelingen is reeds gelegd (cloning, supercomputers, extreme levensverlenging bij allerlei testdieren, het gericht verplaatsen van atomen zoals bijvoorbeeld IBM heeft gedaan etc.), en het is slechts een kwestie van tijd voordat men ze geperfectioneerd heeft. Zaken die wij als alledaags beschouwen, zoals computers, mobiele telefoons, magnetrons, CAT- scans, straalvliegtuigen, TV's etc, etc. waren voor de mensen van 100 (laat staan 200 of meer) jaar geleden minstens net zo onvoorstelbaar als bijvoorbeeld nanotechnologie, supermensen en ruimtebreinen nu zijn voor ons. Het is dus raadzaam om niet te gauw iets als "onmogelijk" of "utopistisch" te bestempelen, want de geschiedenis heeft keer op keer bewezen dat de realiteit uiteindelijk zelfs de wildste fantasie overtreft.

Om terug te komen op het oorspronkelijke vraagstuk: veel mensen zeggen dus iets in de zin van "waarom zou je je laten invriezen, wie wil er nou eeuwig leven?" Het eerste deel van die vraag is reeds eerder beantwoord: invriezen doe je om te overleven, het is een laatste redmiddel voor wie stervende is en niet meer geholpen kan worden met de huidige medische middelen. Als bonus maak je kans om een fantastische toekomst mee te maken. Op het tweede deel zou je kunnen antwoorden: "wie wil er nou perse dood?" Als je niet "eeuwig" wilt blijven leven, dan wil je dus een keer dood. De vraag is dan: "wanneer"? Nu? Over een week, een maand, een jaar? Over tien jaar, dertig, vijftig, tachtig? Er zijn vermoedelijk maar zeer weinigen die een bepaalde datum zouden uitkiezen als ze deze vraag kregen gesteld. Zelfs degenen die aanvankelijk "stoer" akkoord gingen met geplande levensbeëindiging zouden wel flink nerveus worden als het tijd werd om de belofte waar te maken. Logisch, want eigenlijk wil niemand echt dood. Zelfs uitgeleefde bejaarden, depressieve zelfmoordenaars en hevig pijnlijdende terminaal zieken en gewonden willen niet echt dood, al zullen ze vaak bij hoog en bij laag beweren dat het wel zo is. Wat ze daadwerkelijk willen is een einde aan het geestelijk en/of lichamelijk lijden. Als hun kwalen werden weggenomen zouden ze per definitie weer van het leven  genieten. Een gezonde geest heeft net zo min last van depressies en onverklaarbare stemmingswisselingen als een gezond lichaam last heeft van infecties of misvormingen.

Het is belangrijk om te beseffen dat de huidige conditie van de mens feitelijk zeer beroerd is, omdat ze het gevolg is van "blinde" evolutie in plaats van doelgericht zoeken naar verbetering of van een "volmaakt" kant en klaar ontwerp. Als een organisme lang genoeg kan overleven om voldoende nakomelingen te krijgen is het evolutionair gezien al "goed genoeg". Het doorgeven van erfelijk materiaal is het enige dat telt, de rest (inclusief ons welzijn) is eigenlijk maar bijzaak. De mens heeft echter een buitengewoon hoge intelligentie ontwikkeld, en bovendien ook zelfbesef waardoor hij na kan denken over zichzelf en de wereld. Hierdoor is hij meer geworden dan slechts een transportmiddel voor genen, een schakeltje in de zinloze estafetteloop van het leven. Hij hoeft niet langer onderworpen te zijn aan de (vanuit menselijk oogpunt gezien) wrede en onverschillige natuur, met zijn nutteloze cirkel van leven en dood. In plaats van als een dier gebukt te gaan onder zijn tekortkomingen, kan de mens zichzelf bevrijden. Door zijn hersens en handen te gebruiken voor het bedenken en toepassen van techniek kan hij zijn situatie enorm verbeteren.

Door middel van technologische vooruitgang hebben we steeds meer biologische beperkingen overwonnen. De overwinning op de dood zal de kroon op het werk van ontelbare generaties zijn, en we hebben dit doel nu bijna bereikt. Door cryogene suspensie kunnen mensen die sterven voordat de laatste wetenschappelijke doorbraken zijn gemaakt de dood alsnog te slim af zijn; het is een soort sluipweggetje naar de toekomst.

Voor toekomstige generaties zal het weigeren van een cryogene suspensie vermoedelijk nog onzinniger en onbegrijpelijker lijken dan (voor ons) het weigeren van een bloedtransfusie door sommige streng gelovige groeperingen. Ze zullen de huidige gewoonte om tijdelijk kapotte personen ("doden") te begraven of verbranden in een oven vermoedelijk met evenveel walging en ongeloof bezien als wij een rituele moord.

De kans op een geslaagde reparatie van een lichaam in cryogene suspensie is verre van zeker. Maar deze kleine maar enige kans is in ieder geval "oneindig" veel groter dan de kans op een herstel na een crematie of begrafenis (die kans is gewoon NUL).

Ralph Merkle heeft de volgende matrix populair gemaakt:

Je hebt geen cryonics regeling Je hebt wel een cryonics regeling
Cryogene suspensie werkt niet Je bent dood Je bent dood
Cryogene suspensie werkt wel Je bent dood JE LEEFT!


Wat is de procedure?

Wanneer de bloed (zuurstof) toevoer naar de hersenen is gestopt gaan er processen optreden in de (hersen)cellen die ze intern beschadigen. Na enige tijd zullen ook de structuren die informatie kritisch zijn worden beschadigd. Omdat het doel van cryonics het redden van iemands leven is (zij het op de lange termijn), dient elke vorm van kritisch verval voorkomen te worden.

Het lichaam wordt daarom direct na het stoppen van de bloedcirculatie op een lage temperatuur even boven het vriespunt van water gebracht door het te koelen met zakken ijs, of liever nog ijswater. Hiervoor heeft het reddingsteam een soort draagbare badkuip bij zich, die eventueel deel kan uitmaken van een (mobiele) constructie die ook een op perslucht werkende hart-longmachine bevat. Bij lage temperaturen gaat het metabolisme enige malen langzamer. Er is hierdoor meer tijd beschikbaar voor de uitvoering van de opvolgende handelingen: ten eerste kunnen calcium blokkage medicijnen en heparine (bloedverdunner) worden toegediend. Calcium blokkers belemmeren afbraak van bepaalde proteïnes. Een hart-long machine wordt aangesloten om de cellen weer van zuurstof en voedsel te voorzien, en zo schade te voorkomen of in ieder geval te beperken. Als het lichaam echter al te lang ongekoeld en zonder enige activiteit is geweest (ongeveer een uur) wordt deze behandeling achterwege gelaten, omdat hij dan juist meer schade zou kunnen veroorzaken. In ieder geval moet er altijd gekoeld worden, maar nooit beneden 0 graden C, want anders zouden zich ijskristallen vormen. Deze veroorzaken schade aan de weefsels en verstoppen de bloedvaten. De bloedvaten moeten echter bruikbaar blijven, want na de aanvankelijke koeling en kunstmatige beademing/circulatie moet het bloed van de patiënt vervangen worden door een orgaanbeschermende vloeistof, zoals die ook wordt gebruikt om donororganen goed te houden. Deze behandeling kan plaatsvinden in bijvoorbeeld een ziekenhuis of een mortuarium, en is bedoeld om de patiënt goed te houden tijdens het transport naar de Verenigde Staten, waar alle huidige suspensiefirma's gevestigd zijn.

Eenmaal op locatie (waar het eigenlijke invriezen en bewaren zal gebeuren) wordt de orgaanbeschermende vloeistof uit het lichaam verwijderd en langzaam, onder gecontroleerde omstandigheden, vervangen door een mengsel van onder andere glycerol, een zogenaamde cryoprotectant ofwel "antivriesmiddel". In tegenstelling tot water zet deze stof niet uit bij bevriezing en vormt ook geen schadelijke kristallen maar stolt gelijkmatig. Door zijn specifieke eigenschappen voorkomt de stof ook dat het aanwezige water kristallen vormt, die anders de nodige schade zouden veroorzaken aan weefsels. Daarna wordt het lichaam verder gekoeld tot -79 C, de temperatuur van droog ijs (bevroren kooldioxide). Vervolgens wordt de patiënt in een speciaal vat gestopt, en daar verder gekoeld tot -196 C. Om deze koeling zeer geleidelijk, en daarom langzaam, te laten verlopen wordt het lichaam niet direct ondergedompeld in vloeibare stikstof maar eerst gekoeld door de dampen ervan. Dit duurt enige dagen. Tenslotte wordt hij in ondergebracht in een dewar (een soort grote stalen thermosfles) die gevuld is met vloeibare stikstof. Hierin blijft de patiënt totdat de wetenschap ver genoeg gevorderd is om alle schade (ongeluk, ziekte, veroudering, bevriezing) te kunnen herstellen, en hem weer te reanimeren.

Werkt het wel?

Op het moment is het helaas nog onmogelijk om een bevroren persoon met succes weer tot leven te wekken. Dit komt doordat tijdens de bevriezing o.a. het in het lichaam aanwezige water uitzet en puntige ijskristallen vormt die de weefsels beschadigen. Ook worden de individuele cellen in de weefsels beschadigd doordat ze uitdrogen.  De concentratie van opgeloste stoffen (zouten en suikers b.v.) buiten de cel wordt steeds groter naarmate er meer water bevriest. Water uit de cel gaat automatisch naar het gebied met de hoogste concentratie opgeloste stoffen (osmotische waarde), en de krachten waarmee dit proces gepaard gaat kunnen de celmembranen doen scheuren.

Om de schade enigszins te beperken wordt een oplossing van onder andere glycerol in het bloedvatenstelsel gepompt, terwijl het bloed wordt verwijderd. Dit mengsel dringt door tot in de cellen, en beperkt de ongewenste kristalvorming. Het nadeel van glycerol is echter dat het in hoge concentraties (zoals die voorkomen in de behandelde cellen) giftig is. De door de glycerol veroorzaakte schade is echter zeer gering in vergelijking met de schade die veroorzaakt wordt door het ijs, omdat de zeer hoge (dus giftige) concentraties van deze stof pas gevormd worden als de temperatuur zeer laag is en (schadelijke) chemische reacties tussen het glycerol en de cel niet of nauwelijks meer kunnen plaatsvinden. Om de problemen met giftigheid te beperken worden er momenteel mengsels van ongeveer 30% glycerol gebruikt (de rest bestaat uit water). Met 50% glycerol zou schade door ijsvorming geheel voorkomen kunnen worden, maar een dergelijke concentratie zou te giftig zijn voor de cellen, en bovendien zou het mengsel te dik zijn om goed in alle weefsels door te kunnen dringen.

Er wordt op het moment door cryonisten hard gewerkt aan betere "antivriesmengsels" en koeltechnieken om de schade nog verder te beperken. Immers: hoe minder schade aan de cellen, des te makkelijker zal het zijn om een bevroren persoon te repareren en weer "op te starten". Een veelbelovend alternatief voor de huidige vorm van cryogene suspensie is het zogenaamde vitrificeren (letterlijk: "verglazen") Hierbij zou door het gebruik van verbeterde cryoprotectants ("antivriesmiddelen") en een zeer hoge afkoelsnelheid de vorming van de schadelijke ijskristallen geheel voorkomen kunnen worden. Ook zou de schade door barsten en celuitdroging achterwege blijven. De behandelde persoon wordt als het ware veranderd in een solide blok glasachtige substantie, die alle weefsels doordringt. Het is een beetje te vergelijken met insecten die opgesloten zijn in een stuk (hard geworden) hars, zoals ook te zien was in Jurassic Park. In tegenstelling tot de onfortuinlijke insecten heeft een gevitrificeerde persoon het potentieel om na het ontdooien zonder verdere  behandelingen fluitend weg te lopen (bij wijze van spreken), dit dus in tegenstelling tot standaard cryogene suspensie waar na of tijdens het ontdooien uitvoerige reparaties aan het lichaam moeten worden verricht. Het zou met vitrificatie bijvoorbeeld mogelijk zijn om iemand voor een paar weken of maanden in suspensie te plaatsen terwijl hij wacht op een orgaantransplantatie, zodat hij niet sterft voordat het orgaan beschikbaar is. Natuurlijk zou je nog steeds mensen met nog niet te behandelen lichamelijke schade voor onbeperkte tijd kunnen bewaren. Vitrificatie zou dus in alle opzichten beter zijn dan het huidige invriezen, maar aangezien het zich nog in een vroeg experimenteel stadium bevindt, moeten we het voorlopig doen met de "ouderwetse" cryogene suspensie.

Hoewel het complete cryonics concept dus nog nooit in de praktijk getest is (er is nog nooit een persoon bevroren op de temperatuur van vloeibare stikstof en weer tot leven gebracht) en er dus geen absolute garantie is voor een "wederopstanding", is het wel zeer waarschijnlijk dat het werkt. In ieder geval is er tot op heden geen enkele wetenschappelijke aanwijzing gevonden dat het principe van cryogene suspensie, namelijk het (vrijwel geheel) stilzetten van alle biologische processen in het lichaam door middel van extreem lage temperaturen, niet zou kunnen werken. Integendeel, naarmate men meer te weten komt over (de structuur van) de menselijke hersenen, lijkt het steeds waarschijnlijker dat een cryogene suspensie geen onherstelbare schade zal aanrichten. Hoewel het kortetermijngeheugen vrijwel zeker (deels) gewist zal worden bij het overlijden, is het zeer aannemelijk dat het langetermijngeheugen behouden zal blijven. De hersenen zijn op dit punt te vergelijken met een computer: als je er ineens de stekker uit trekt zal het RAM geheugen gewist worden, terwijl de informatie op de harde schijf bewaard zal blijven. Het kortetermijngeheugen berust op vrij onstabiele biochemische processen en kan verloren gaan zodra deze worden onderbroken door bijvoorbeeld een harde klap op het hoofd of zuurstoftekort. Hoewel het (gedeeltelijke) verlies van het kortetermijngeheugen (uren, dagen) misschien wat vervelend kan zijn, doet het zeker geen afbreuk aan het gevoel van identiteit; je bent nog steeds jezelf.

Het langetermijngeheugen, en feitelijk onze hele identiteit, is zo goed als zeker opgeslagen in de verbindingen tussen de neuronen (synapsen) in onze hersenen. Het is al duizenden malen bewezen dat dit systeem de  (tijdelijke) dood kan overleven, namelijk elke keer dat iemand klinisch dood was en weer succesvol werd gereanimeerd. Sommige mensen zijn zelfs uren dood geweest, en vertoonden na reanimatie geen of weinig tekenen van hersenschade. Hun identiteit bleef bewaard, en dikwijls kregen ze later delen van hun geheugen die "gewist" leken toch weer langzaam terug. Belangrijk is wel dat de hersens gekoeld worden tijdens de klinische dood, omdat dit biologisch verval tegengaat volgens hetzelfde principe als cryogene suspensie met vloeibare stikstof, alleen dan in veel mindere mate. Door de kou verlopen alle biologische en chemische processen in het lichaam trager, en bij de temperatuur van vloeibare stikstof (-196 C) staan ze zo goed als stil. Ook bacteriën en virussen krijgen geen kans om schade aan te richten omdat ze net als hun gastheer in biostase gaan. Bovendien vormt het gestolde mengsel van water en glycerol nog een extra fysieke barrière,  waardoor allerlei stoffen niet met elkaar kunnen reageren en er dus ook geen verval kan optreden.

Een vervelend gevolg van bevriezing op minus 196 graden C is wel dat soms behalve de eerder genoemde (micro) schade aan cellen en weefsels er ook grove, duidelijk zichtbare scheuring voor kan komen in organen, waaronder de hersens. Dit komt doordat weefsels, die verbonden zijn door ijs en het glasachtige mengsel van glycerol en water, niet allemaal met de zelfde snelheid inkrimpen. Hierdoor komen de bevroren, glasachtige organen onder enorme druk te staan, en zullen uiteindelijk de op de zwakste plekken scheuren. Dit zou te voorkomen zijn door niet beneden minus 130-140 C te koelen, maar de huidige technische middelen zijn niet toereikend om bewaring bij deze temperaturen veilig, simpel en economisch te maken. Ondanks zijn tekortkomingen is vloeibare stikstof op het moment verreweg de beste keus, want het is zeer veilig, relatief goedkoop, eenvoudig in het gebruik en het stopt gegarandeerd biologisch verval.

De boven genoemde schade aan organen lijkt heel erg, en zou op het moment terecht kwalificeren als "onherstelbaar". Het is echter zeer aannemelijk dat dit door toekomstige medici niet meer wordt gezien als een groot probleem. Alle onderdelen zijn immers aanwezig, en hoeven "slechts" weer aan elkaar bevestigd te worden. Met behulp van bijvoorbeeld nanomachines (minuscule robots die makkelijk tot in de lichaamscellen kunnen doordringen om er reparaties uit te voeren op moleculair niveau) zou dit soort schade zo goed als zeker gerepareerd kunnen worden. Eenmaal gerepareerd zal het neurale netwerk van de hersenen zichzelf  weer kunnen "opstarten", eventueel met wat hulp van buitenaf. Over kleine foutjes tijdens de herstelwerkzaamheden hoeven we ons vermoedelijk ook geen zorgen te maken, aangezien de hersenen van nature een groot compenserend vermogen hebben (informatie is namelijk zo goed als zeker verspreid opgeslagen over het hele systeem, en er kunnen vervangende neurale verbindingen worden aangelegd). Bovendien zal indien nodig het herstel kunstmatig gestimuleerd worden. Binnen een relatief korte tijd ben je dan weer helemaal de oude, of indien gewenst, beter dan ooit.

Tenslotte nog wat resultaten van wetenschappelijk onderzoek die direct of  indirect de haalbaarheid van een omkeerbare cryogene suspensie ondersteunen. Voor een meer uitgebreide uitleg zou men bijvoorbeeld het boek "Cryonics, reaching for tomorrow" kunnen lezen. (zie literatuur)

Cryonics en geloof

In tegenstelling tot transhumanisme is cryonics in principe wel te combineren met een religieuze overtuiging. Het is namelijk gewoon een (potentieel) levensreddende behandeling zoals bijvoorbeeld een operatie. Niets meer en niets minder. Cryonics op zich biedt geen onsterfelijkheid, maar geeft iemand wel de kans een tijd mee te maken waarin dit mogelijk is. Verreweg de meeste mensen die ervoor hebben gekozen om na hun overlijden ingevroren te worden zijn overigens niet godsdienstig, wat ook wel te verwachten zou zijn. Een (echte) gelovige vertrouwd er immers op dat God hem zal doen herrijzen na zijn dood, of dat hij zal reïncarneren, en ziet dus geen enkel nut in een cryogene suspensie. Natuurlijk neemt hij hiermee wel een enorm risico, want als zijn geloof er toevallig naast zit (en die kans is groot), dan zal hij dus voor altijd verdwijnen. Het zou dus aan te raden zijn om voor alle zekerheid toch maar een suspensie te regelen, ook als je gelovig bent, om dezelfde reden dat de meeste mensen niet (alleen) gaan bidden tot God om hun blindedarmontsteking te genezen, maar zich (ook) laten behandelen door een arts. Het een sluit het ander niet uit, en wat extra zekerheid is nooit weg.

Het mooie van cryonics is dat ook de atheïsten zich nu kunnen verheugen op een "paradijs", namelijk een toekomst waarin we op den duur een (vrijwel) volledige beheersing hebben over onszelf en onze omgeving. Dezelfde oeroude wens, opnieuw vorm gegeven en gebaseerd op het gezonde verstand.